کاربرد تکنیک حرکت‌درمانی همراه با محدودیت در بیماران مبتلا به آسیب اعصاب محیطی اندام فوقانی

زمینه و هدف: آسیب اعصاب محیطی اندام فوقانی به علت تغییرات ثانویه نقشه­های کورتیکال سبب آسیب­های حسی-حرکتی طولانی­مدت و گاهی همیشگی می­گردند. هدف این مطالعه تعیین امکان کاربرد و کارایی تکنیک حرکت­درمانی همراه با محدودیت بر عملکرد اندام فوقانی بیماران مبتلا به آسیب اعصاب محیطی بود. روش بررسی: در یک مطالعة مداخله­ای تعداد 7 بیمار مبتلا به آسیب اعصاب مدین و اولنار (2زن، 5مرد، میانگین سن: 28 سال) از جامعة در دسترس بررسی شدند. پس از غربالگری و کسب رضایت­نامة کتبی، بیماران در حالی که دست و ساعد سمت سالمشان توسط یک اسپیلنت به مدت 4 هفته در ساعات بیداری بی­حرکت می­شد، تحت یک برنامة تمرینی فشرده با اندام مبتلا به مدت روزانه 5/1 ساعت، 5 روز در هفته به تعداد 20 جلسه در طی4 هفته قرار گرفتند. آزمون­های ارزیابی شامل: Semmes Weinstein Monofilament (SWM) ، Nine-hole Peg Test (9-HPT) وMotor Activity Log (MAL)، قبل، بعد و 4 هفته پس از اتمام مداخلات صورت می­گرفتند. یافته­ ها: آنالیز اطلاعات حاکی از عدم تغییر در میزان درک لامسة بیماران در نوک انگشتان پس از درمان در آزمون SWM بود، حال آنکه عملکرد حرکتی بیماران در آزمون 9-HPT و کاربرد اندام مبتلا در فعالیت­های روزمرة زندگی در پرسش­نامة MAL بهبودی معناداری را در جلسة پس از درمان نشان می­دادند (01/0P <) و بهبودی در طول دورة پی­گیری مطالعه نیز نسبت به جلسة پس از درمان ماندگار بود (05/0P > ). نتیجه­ گیری:تکنیک حرکت درمانی همراه با محدودیت می­تواند به عنوان یک تکنیک درمانی مناسب در برنامة توان­بخشی بیماران مبتلا به آسیب اعصاب محیطی اندام فوقانی در نظر گرفته شود.